Window of the World

Godver, er gaat wel vaak iets mis op die tablet. Alweer een half verhaal kwijt... vaak typ ik ook net iets te snel en vergeet hij dus een letter...

Dus, vanmorgen vroeg op gestaan om naar Shenzhen (China) te gaan. Dat wilde ik nog even goed voorbereiden voordat ik de deur uit ging. Ik had de namen van de metrostations waar ik heen wilde in het Chinees op een blaadje geschreven. Je weet maar nooit. Ik was van plan naar Window of the World en Splendid China te gaan (soort Madurodam, maar dan van de hele wereld en China), en naar Lo Wu shopping centre (op zoek naar leuke souvenirs).

Het duurde zo'n 3 kwartier om met de metro aan de grens met China te komen. Daar werd in een lange, brede gang de stroom mensen langzaam gesorteerd in Chinezen, Hong Kong bewoners en "Buitenlanders", waaronder ik. Uiteindelijk kwamen we bij de douane aan en ging ik in de juiste rij staan. Die rijen wisselden wel eens, afhankelijk van de drukte ("Chinezen" werd "Buitenlanders" of andersom; wel efficiënt, maar ook verwarrend). De mensen om mij heen hadden allemaal een geel formuliertje vast, en ik nog niet. Aan de zijkant kon je dat invullen, dus dat ben ik ook maar gaan doen. Daarna weer terug in de rij gaan staan. De beambte bladerde een paar keer door mijn paspoort heen, en zei dat ik geen visum had. Klopt, ik dacht dat zij dat voor me ging regelen. Nee, ik moest ginds de trap op voor een visum, en dan weer terugkomen.

Na een soortgelijk tafereel bovenaan de trap (nee meneer, eerst daar aan de wand een formulier invullen), heb ik 168 Yuan betaald voor een visum van 5 dagen voor de regio Shenzhen. Trouwens maar goed dat ik zelf een pen bij me had, want op dat kantoor deden ze het allemaal niet. Goed, met visum én geel formulier door de douane heen, stempel in het paspoort, controle van mijn rugzak, en ik was in China.

Hier waren nog steeds wel genoeg bordjes met een Engels onderschrift, nauwelijks minder dan in Hong Kong. Het Lo Wu shopping center lag echt direct naast het station, dus dat kon mooi op de terugweg. Eerst de metro nemen naar Window of the World. Bij een automaat (geen Engels, vreemd genoeg) ontcijferde ik dat een enkeltje 5 Yuan kostte, en dat ik 1 kaartje wilde hebben. Geld erin gestopt, en er kwam een groene plastic munt uit de automaat, met een RFID chip erin. Met die munt kon ik door de poortjes, en ik kwam verder zonder problemen op mijn bestemming aan.

Weer heel zonnig en erg warm, dus meteen weer even ingesmeerd. De toon werd bij de ingang van het park meteen gezet: een grote Eiffeltoren stak ver boven het park uit en was vanaf de straat al duidelijk te zien. Daarvoor stond een mengelmoes aan beelden (Romeins, Egyptisch, Indisch, Chinees, en nog een paar) op een rij. Kaartje gekocht, en naar binnen.

Je stapte binnen in een groot openlucht theater, en via de zijkant kon je verder het park in lopen. De bonte verzameling beelden en pilaren ging hier gewoon door. Misschien onverwacht, zagen die replica's er echt allemaal goed uit! Erg gaaf! Om de hoek kon je een souvenir paspoort kopen, met daarin stempels van 43 landen wereldwijd. Ik heb even getwijfeld, maar ben er niet voor gevallen. Zulke stempels zijn veel gaver om ook daadwerkelijk zelf wereldwijd te gaan verzamelen!

Het park was ingedeeld per werelddeel, maar zonder duidelijke route. Het begon in Azië, met hele mooie geschaalde replica's van bijvoorbeeld Borobudur (die ook op de Floriade te zien was), Angkor Wat, paleizen en tempels uit Japan, Thailand, Maleisië etc. Erg gaaf! Op de achtergrond steeds klassieke muziek, dan wel instrumentale Chinese muziek, erg rustgevend terwijl je van monument naar monument loopt. Er stonden zoveel bouwwerken langs allerlei paadjes en thema-velden, dat ik regelmatig een stukje teruggelopen ben omdat ik anders dingen zou missen. Ik had wel de indruk dat sommige andere bezoekers niets van mij moesten hebben. Geen idee waarom.

In Europa bleek een groot deel gereserveerd voor... Nederland! Er stonden 3 windmolens, er lagen wat kazen opgestapeld, een logo van de Zaanse Schans prijkte op een muur, tulpen bloeiden, en heel "Europa" stond vol met kleine gekleurde windmolen-bloemetjes. Zag er erg leuk uit dat al die bloemen in de wind rond aan het draaien waren! Erg vervelend waren opdringerige verkopers bij kraampjes in het park. Die probeerden mij vanalles aan te smeren, onder andere mini Eiffeltorentjes. Kom op zeg, die zooi hoefde ik in Parijs zelf al niet te hebben, laat staan hier!

Routes plannen in het park was grappig; "goed, als ik langs Istanbul en het Rode Plein loop, kom ik vanzelf langs de Big Ben en de Arc de Triomphe, om naar Egypte te komen". Nog zoiets: die Eiffeltoren middenin het park was zo hoog (misschien wel half zo hoog als de echte?), dat hij op veel foto's op de achtergrond staat! Was af en toe wel raar. Een park als dit is leuker als je de monumenten zelf nog niet gezien hebt, en dat zijn er gelukkig nog erg veel. Om een compleet beeld te schetsen: er is ook een "Alpen" indoor skibaan, een Amazone achtbaan, waterfietsen in Venetië, en een wildwaterbaan in de Grand Canyon, onder andere.

Toen ik door die Grand Canyon liep, begon mijn been weer op te spelen. Als een oud mannetje heb ik de rest van de dag trappen met 1 tree tegelijk genomen, en een door Frank voorgestelde oefening heeft ook flink geholpen om de pijn te verminderen. Was trouwens ongelooflijk: gisteravond kon ik van de pijn nog geen trap meer op lopen, en vanmorgen had ik nergens last meer van. Ik denk dat ik met dat been wel vooruit kan de rest van de week, als ik het maar ontzie waar het kan, en netjes de juiste oefeningen blijf doen.

Vanwege mijn been heb ik Splendid China maar laten zitten. Na de metrorit terug naar de grens, ben ik wel nog even dat shopping centre in geweest. En ook zo weer uit. Ook hier ontzettend opdringerige verkopers. Je hoefde maar in de buurt van een kraampje te komen of ze vlogen op je af, tikten je aan, legden hun zooi zowat in je armen, begonnen zelfs al een kassa aan te slaan... Iedere tweede verkoper probeerde mij een horloge te verkopen. Als die mannetjes mij gewoon mijn gang hadden laten gaan, zou ik misschien best wat geld uitgegeven hebben, maar met hun gedrag hebben ze mij gewoon weggejaagd...

Douane ging weer soepel. Op het metrostation heb ik 1 trein overgeslagen, zodat ik lekker kon zitten in de volgende trein. Op weg naar het hotel Chinees gegeten in een prettig zaakje. Ik kon op mijn gemak de kaart bekijken voordat ik naar binnen liep, en onder elke tafel zat een keukenla waar je eigen bestek kon pakken. Rijst met een lepel gegeten, dus! Met gans (smaakt een beetje als eend, maar dan wat lichter van smaak), een stuk gekookte (Chinese?) kool, een glas warm water (was wel fijn eigenlijk!) en citroenthee die hier getrokken wordt uit schijfjes citroen.

Ook nog even AL mijn Yuans (die Chinese verkopers hebben echt iets misgelopen!) omgewisseld voor HK $. Je kunt hier veel minder met creditcard betalen dan ik had verwacht, dus meer cash is welkom. Lange maar prima dag, en stempels in het paspoort blijven cool, ondanks de bureaucratie.